ROZDZIAŁ PIERWSZY. Złoty Chłopiec - część 1

Żenujące, pomyślał Will, ledwie nadążając za kobietą prowadzącą go przez ministerialny labirynt. Od kilku minut starał się ją poinformować, że zgubili w tłumie jego szefową, jednak trochę brakowało mu tchu.

Na szczęście nie widział go w tej chwili nikt z biura, bo zostałby zabity śmiechem. Brak kondycji można wybaczyć owiniętemu krawatem gryzipiórkowi, który za najbardziej ekstremalne wyzwanie dnia uważał wyścig po ostatniego pączka w bufecie. Pracujący w terenie auror powinien poważnie zastanowić się nad swoim życiem, jeśli nie mógł dotrzymać kroku emerytce, grubszej niż wyższej, a do tego ubranej w długą szatę i buty z wysokimi obcasami.

Virginia Johnson z Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów doskonale nadawała się jako przykład tak zwanej „dziarskiej starszej pani”. Na oko zbliżała się do osiemdziesiątki, mierzyła najwyżej pięć stóp, ale urzędnicy i petenci w popłochu umykali jej z drogi. Gdy kolejny raz skręciła bez ostrzeżenia w niezauważalne na pierwszy rzut oka przejście, Will z trudem wyhamował. Jęknął na widok dwóch tuzinów wytartych, kamiennych stopni.

Przeklinał w duchu czarodziejów odpowiedzialnych za plany brytyjskiego Ministerstwa Magii. Najwyraźniej żadnemu z nich nie przyszło do głowy, że zamiast rozrzucać klatki schodowe po całym budynku, dużo praktyczniej byłoby stworzyć jedną, za to biegnącą przez wszystkie piętra.

— Na Wielki Proces w Salem — wysapała Demeter, której wreszcie udało się dołączyć do Willa, z ponurą miną sterczącego u podnóża schodów. — Czy ta szalona kobieta chce nas wykończyć?

Pochyliwszy się, Dee oparła obie dłonie na kolanach i spróbowała wyrównać oddech.

Will posłał jej krzywy uśmiech.

— Może nie lubi Amerykanów? Myślisz, że jest rasistką?

— Ksenofobką, jak coś — poprawiła go.

Jeszcze raz nabrała głęboko powietrza i wyprostowała się. Ze zniecierpliwieniem odrzuciła przez ramię kilka drobnych warkoczyków, które wymknęły się z luźnego koka.

— Choć rasizmu tak od razu bym nie wykluczała — dodała z irytacją, gdy z góry dobiegł ich okrzyk:

— Drodzy państwo, nie mamy całego dnia!

Will parsknął, mimo że wcale nie było mu do śmiechu.

Pani Johnson nie zamierzała przejmować się rzeczami tak błahymi, jak samopoczucie podopiecznych. Parła do przodu niczym lodołamacz, roztrącając zdezorientowanych czarodziejów i niestrudzenie wspinając się na kolejne piętra.

W końcu dotarli do małego korytarzyka, mierzącego około czterech stóp na sześć. Po obu stronach, dokładnie naprzeciw siebie, znajdowały się niemal identyczne drzwi, proste, solidne oraz mocno poobijane. Jedyną różnicę stanowiły złote, błyszczące litery, przyczepione do tych po lewej stronie. „Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów”, przeczytał Will. Drugie drzwi nie zostały oznakowane – albo ktoś uznał, że nie było takiej potrzeby, albo napis odpadł z czasem.

Pani Johnson zatrzymała się na chwilę. Poprawiła kołnierzyk, otrzepała rękawy z nieistniejących zabrudzeń, starannie wygładziła ciasno upięte włosy i dopiero wtedy skierowała się na prawo.

Pomieszczenie było wielkie, zatłoczone i panował w nim straszny harmider, ale nie dlatego Willowi zaparło dech w piersi. Salę wypełniały dziesiątki ciasno upchniętych boksów, na najbliższym zaś wisiała przekrzywiona i zaśniedziała tabliczka, głosząca: „Kwatera Główna Aurorów”.

Will niemal nie mógł w to uwierzyć – spełniło się jego największe marzenie z dzieciństwa.

— Tylko się nie posikaj — zakpiła Dee.

Zignorował ją.

— Proszę za mną — rozkazała pani Johnson, ruszając długim przejściem pośrodku biura.

 W każdym boksie mieściło się jedynie biurko i krzesło. Na większości biurek panował bałagan, zaś niewysokie ścianki działowe były ozdobione listami gończymi, zdjęciami z miejsc zbrodni, wycinkami z gazet oraz skrawkami papieru z potwierdzonymi lub czekającymi na sprawdzenie tropami. Pomiędzy stanowiskami kręciło się sporo ludzi, niektórzy mijali się bez słowa, inni przystawali na moment, żeby opowiedzieć o urlopie, wymienić się uwagami na temat sprawy lub nakrzyczeć na siebie nawzajem – innymi słowy, zajmowali się zwykłą aurorską robotą. Nad ich głowami krążyły papierowe samoloty będące, jak Will pamiętał z książek, odpowiednikiem wewnętrznej poczty.

Will rozglądał się z ciekawością, ale pani Johnson nie pozwoliła mu na zwiedzanie. Wprawdzie aurorzy, w przeciwieństwie do innych pracowników ministerstwa, nie uciekali przed nią na boki, jednak kobieta sprawnie pokonała biuro i wyhamowała dopiero przed drzwiami na jego końcu.

Kilku przyklejonym do mlecznej szyby literom zagięły się brzegi, lecz na szczęście nie utrudniało to ich odszyfrowania.

 

Harry Potter

Szef Biura Aurorów

 

Will mało nie zapiszczał jak sześciolatka. Mimowolnie wstrzymał oddech, gdy pani Johnson zastukała w podwójne „t”.

Zmarszczyła brwi, gdy nic się nie wydarzyło. Spróbowała ponownie, tym razem wkładając w pukanie więcej siły, że aż zadrżała cienka, szklana tafla. Kiedy to również nie przyniosło efektu, pani Johnson nacisnęła klamkę. Drzwi okazały się zamknięte.

— Wyszedł — odezwał się ktoś za ich plecami.

Mężczyzna był postawny, miał ogoloną głowę oraz z pół tuzina złotych kolczyków w każdym uchu. Will pomyślał, że Collins – o którym mówiono, że został kapitanem ich posterunku, zanim wyginęły dinozaury – na sam widok dostałby apopleksji.

Pani Johnson popatrzyła na faceta z poirytowaniem, jakby ponosił winę za zaistniałą sytuację.

— Gdzie?

Auror wzruszył ramionami i zwyczajnie sobie poszedł. Will poczuł do niego coś w rodzaju szacunku.

Pani Johnson prychnęła, odprowadzając mężczyznę morderczym spojrzeniem, które nie zrobiło na nim żadnego wrażenia. Zatupała obcasem, spoglądając w głąb pomieszczenia. W końcu wskazała Willowi i Dee stojący pod ścianą rząd rozklekotanych krzeseł.

— Proszę tu zaczekać — oznajmiła szorstko. — Pan Potter został powiadomiony o państwa przybyciu i na pewno wkrótce się zjawi. Ja muszę wrócić do swoich obowiązków.

Zawróciła na pięcie i z wysoko uniesioną głową pomaszerowała w stronę wyjścia, a stukot jej pantofli był słyszalny nawet w panującym wokoło zamieszaniu. Wyglądała na niezadowoloną, że jej pięciostopowa osoba nie budziła w tym miejscu respektu.

Will powiódł za nią wzrokiem.

— Nie przypomina ci trochę babki z magazynu dowodów?

Dee rzuciła mu tylko krótkie spojrzenie, zajęta ostrożnym umieszczaniem swojego tyłka na wypłowiałym siedzisku.

— Janine?

— Noo. Pamiętasz, ostatnio walczyłem z nią ze trzy dni, żeby wydała mi graty ze sprawy Wilkinsona.

Kręcąc głową, Will opadł na sąsiednie krzesło. Choć mebel zatrzeszczał złowieszczo, o dziwo nie zamienił się w kupę drzazg.

Właściwie niemal wszystko w pomieszczeniu było stare, zniszczone i wyglądało, jakby pamiętał czasy, gdy Stany Zjednoczone były brytyjską kolonią. Ze ścian odłaziła farba, biurka miały połamane nogi, a niekompletnych napisów na drzwiach nie dało się odczytać – no chyba że były w jakimś zapomnianym języku, zaś „yda pa Nirzwnyc” czy „Bygd deenia” tak naprawdę niosły ze sobą głęboki przekaz.

Will i Dee spędzili w milczeniu pół godziny, obserwując pracę brytyjskiego organu ścigania. Nikt się przez ten czas nimi nie zainteresował – niewykluczone, że widok nieznajomych pod gabinetem szefa był powszechnym zjawiskiem.

To w końcu Harry Potter, uznał Will. Pewnie codziennie musiał pomagać komuś w ratowaniu świata.

Otaczający ich ludzie robili to, co aurorzy mieli w zwyczaju robić w pracy – albo siedzieli przy biurkach z nosami w papierach, albo przekrzykiwali się nawet ponad kilkoma boksami, albo biegali chaotycznie w różnych kierunkach. Czasem ktoś nagle wpadł do sali z wrzaskiem, ktoś inny wyskoczył z niej, w pośpiechu o mało nie gubiąc butów. Parę osób zniknęło też w którymś z pozostałych wychodzących z pomieszczenia przejść, a w pewnym momencie wyszło stamtąd trzech groźnie wyglądających czarodziejów, jednak przeznaczenie tych drzwi pozostawało dla Willa tajemnicą. Nazwy takie jak: „dzia ana a oaana dec d ony z Voltem” czy: „riwum” nic mu nie mówiły, niezależnie jak bardzo się starał.

Ze zdumieniem – podszytym podziwem – obserwował tutejszych aurorów. Mężczyzna o azjatyckich rysach, którego Will najlepiej widział ze swojego miejsca, miał na szyi symbol runiczny, natomiast jego sąsiad – srebrny kolczyk w nosie. U innych dało się zauważyć tatuaże, biżuterię w różnych częściach ciała lub szalone fryzury, a w pewnym momencie przez biuro, powiewając tęczową sukienką, przebiegła kobieta z wściekle zielonym irokezem. Will początkowo nie mógł się temu nadziwić, jednak gdy jego umysł wreszcie opanował natłok wrażeń, dostrzegł, że większość pracowników w sumie wyglądała przeciętnie. Niektórzy nawet nosili tradycyjne czarodziejskie szaty, ze spiczastymi tiarami i tak dalej, ale mimo wszystko dominowały znacznie praktyczniejsze do pracy w terenie mugolskie ubrania. Zwłaszcza skóry, w najróżniejszych postaciach. Will wypatrzył też kilka garniturów, trochę swetrów i pojedyncze bluzy z kapturami, a jakaś kobieta miała na sobie czerwony dres.

Will i Dee nie wyróżniali się zbytnio – oboje w jeansach i motocyklowych kurtkach. Will nie zamierzał jednak malować włosów na niebiesko ani przebijać języka. Może zamiast tego zrobi sobie jakiś fajny tatuaż, licząc, że kapitan nie wywali go z pracy. Kto tam zresztą będzie widział, co mam na plecach, rozmarzył się, obserwując gościa z runami.

— Litości, nie ekscytuj się tak — prychnęła Demeter, po tym jak Will kolejny raz mimowolnie podskoczył, widząc otwierające się główne drzwi.

Popatrzył na nią z ukosa.

— Nie czytałaś książek?

— Czytałam — odparła, wzruszając ramionami. — Dawno temu — dodała po zastanowieniu. — I na twoim miejscu nie nastawiałabym się, że będą się w stu procentach zgadzać z prawdą. To tylko książki.

Will westchnął, zsuwając się niżej po oparciu krzesła.

—  Nikt tak jak ty nie potrafi zepsuć zabawy — mruknął, ale zaraz się ożywił. — Pomyśl, facet został bohaterem narodowym, zanim osiągnął pełnoletniość — rzucił. — Ktoś wydał jego biografię w formie książek dla dzieci, które znają nawet nie-magowie! I zrobili z nich filmy, jeszcze słynniejsze niż książki! A my zaraz po prostu pogadamy sobie z gościem o jakimś seryjnym nekromancie!

Z tych emocji aż zaczął podrygiwać.

Dee przewróciła oczami.

— Założę się, że co najmniej połowa tego to kompletne bzdury, a reszta wyglądała całkiem inaczej. Biografie często są podkręcane, żeby się lepiej sprzedawały.

— Kobieto słabej wiary! Zoba…

Urwał, automatycznie prostując plecy, gdy do biura wpadł wysoki, szczupły mężczyzna w garniturze. Ciemnobrązowe, zmierzwione włosy oraz szeroki uśmiech dodawały przybyszowi młodzieńczego uroku, jednocześnie utrudniając dokładne określenie wieku. Pod pachą facet niósł plik teczek, bo ręce zajmowało mu wielkie, papierowe pudło.

— Babeczki dla wszystkich!

— Nott, dobrze się czujesz? — rozległ się głęboki głos, którego właściciel pozostał niewidoczny dla Willa.

Uśmiech Notta poszerzył się.

— Mój pierworodny się żeni!

W pomieszczeniu na kilka sekund zapanowała nienaturalna cisza, po czym zrobiło się jeszcze większe zamieszanie, kiedy wszyscy naraz rzucili się z gratulacjami. Nie przestając się uśmiechać, Nott dziękował, ściskał dłonie, pozwalał klepać się po plecach i podtykał wszystkim karton ze słodyczami, które wydawały się nie kończyć. W ten sposób mężczyzna podszedł do każdej obecnej w biurze osoby, nie zapominając nawet o zszokowanym Willu ani o Demeter, marszczącej w zdumieniu czoło. Na koniec Nott ukłonił się teatralnie, prawie upuszczając teczki i zniknął za drzwiami opisanymi: „Bygd deenia”.

Will bardzo uważnie przyjrzał się swojemu muffinowi.

Zdziwiło go, że aurorzy nie potraktowali mężczyzny jak byłego zbrodniarza wojennego. Przeciwnie, zajadając się babeczkami, przez parę minut wesoło komentowali sytuację, żeby jak gdyby nigdy nic wrócić do swoich zajęć. Nikt też ani przez moment nie zakwestionował obecności Notta w biurze, więc musiał tu pracować. Może nawet był aurorem – Will z trudem dopuszczał do siebie tę straszliwą myśl.

Demeter nie wyglądała na przejętą. Bez oporów połknęła zarówno swoją babeczkę, jak i tę należącą do Willa.

— To wy jesteście tymi amerykańskimi aurorami?

Tuż przed nim zmaterializował się chłopak, mniej więcej dwudziestoletni. Miał jasnobrązowe oczy oraz czarne włosy, potargane, jakby przedzierał się przez potężną wichurę, a na jego przystojnej twarzy błąkał się psotny wyraz. Był ubrany w kurtkę ze smoczej skóry, która na pierwszy rzut oka kosztowała tyle co miesięczna wypłata Willa i w której musiało mu być gorąco w dusznym pomieszczeniu.

Dee podniosła się z krzesła, taksując chłopaka od stóp do głów chłodnym spojrzeniem.

— Tak? — rzuciła ostrożnie.

Ten wyszczerzył zęby.

— Hej, jestem Jim Potter. Ojcu trochę przeciągnęło się u ministra, więc przysłał mnie, żebym się wami zajął. Od teraz będę waszym opiekunem, przewodnikiem i takie tam. — Puścił do nich oko.

Najwyraźniej roznosiła go energia i nie potrafił ustać w miejscu, bo w trakcie tej krótkiej wypowiedzi dwa razy przespacerował się wzdłuż rzędu krzeseł. Przy okazji niemal wpadł na niskiego aurora w turbanie, który ominął go, potrząsając głową. Poza tym Jim nieustannie robił coś z rękoma – a to wkładał je do kieszeni jeansów, a to znów splatał za plecami albo przeczesywał nimi włosy.

Choć był trochę starszy niż spodziewał się Will – według obliczeń powinien mieć obecnie jakieś trzynaście lat – wyglądał dokładnie tak, jak opisywała go książka. W Willu zakiełkowała iskierka nadziei, że Nott był tylko falstartem, a wszystko inne znajdowało się na swoim miejscu.

Z kolei Dee zmarszczyła brwi.

— Porucznik Demeter Silverfield i młodszy auror William Lesage — przedstawiła ich suchym tonem.

Młody Potter uśmiechnął się szerzej.

— Super. Macie ochotę na małą wycieczkę? — zapytał, ignorując jej pełną niechęci postawę.

Nie czekając na odpowiedź, ruszył najszerszym przejściem.

Will i Demeter wymienili szybkie spojrzenia.