ROZDZIAŁ TRZECI. Zabini

Cmentarz Grove Park był jednym z tych, na które Will i Dee nie zajrzeli wcześniej tego dnia. Leżał na drugim końcu miasta, a na dodatek pod koniec ich wycieczki zaczął padać deszcz, więc dali sobie spokój. Poza tym kto wykopywał zwłoki w biały dzień?

Kiedy wieczorem przybyli na miejsce, po oświetlonym wielkimi reflektorami terenie kręciło się sporo osób, zarówno aurorów, jak i policjantów w odblaskowych kamizelkach. Nie-magowie otaczali cmentarz żółtą taśmą – która w tym kraju była biało-niebieska – świecili latarkami po wszystkich kątach i robili setki zdjęć. Czarodzieje nie wykazywali tyle zainteresowania. Will dostrzegł między nimi znajomego aurora-wilkołaka, górującego nad tłumem przynajmniej o pół głowy, przez co o wiele bardziej było widać jego zniechęcenie.

Potter pewnym krokiem przeszedł pod taśmą i nikt nie próbował go zatrzymać.

— Zabini! — zawołał, gestem zwracając uwagę wilkołaka.

Will z wrażenia niemal udławił się własnym językiem. Zaczął poważnie rozważać wysłanie do autorki książek reklamacji za wprowadzanie czytelników w błąd. Najpierw Nott, teraz Zabini, pomyślał, obserwując zmierzającego w ich stronę mężczyznę. I jakby tego było mało, wilkołak!

— Co mamy? — zapytał Potter.

— To co poprzednio — odpowiedział Zabini, zniżając głos, bo mijała ich kobieta ze srebrnym kuferkiem. — Otwarty grób i absolutny brak śladów magii. Tyle że tym razem zabrano ciało.

— Wiemy czyje?

Zabini zerknął w notatnik.

— Julianna Blackwood, mugolka. Zginęła sześć tygodni temu w wypadku samochodowym na autostradzie. Nic podejrzanego.

Zbliżyli się do nagrobka z czarnego kamienia. Sprawcy potraktowali go brutalniej niż poprzednie – tablicę z nazwiskiem przewrócono, wierzchnią płytę praktycznie roztrzaskano, zapewne w czasie zsuwania z pomnika, a rozkopana ziemia leżała w odległości kilku stóp od mogiły. Ewidentnie działano w pośpiechu.

Will obszedł grupkę nie-magów w niebieskich kombinezonach ochronnych – z pewnością ich skonfundowano, skoro żaden nie zwrócił na niego uwagi – i zajrzał do dołu. Na dnie znajdowała się otwarta trumna, ziejąca białym aksamitem, gdzieniegdzie tylko przybrudzonym błotem. Odłożone na bok wieko zasadniczo nie zostało nienaruszone, jakby ktoś starał się nie uszkodzić zwłok.

— Są jacyś świadkowie? — zapytała Demeter.

Zabini zmierzył ją od stóp do głów ciekawsko-ostrożnym spojrzeniem, które wyraźnie jej się nie spodobało. Zacisnęła usta i popatrzyła mu wyzywająco w oczy, co przy jej pięciu stopach oraz sześciu calach wzrostu było nie lada wyzwaniem – może nie należała do szczególnie niskich osób, ale Zabini był przynajmniej o stopę wyższy. Dłuższy kontakt wzrokowy mógłby skończyć się potężnym urazem karku.

Ten to nie musi się martwić, że będą patrzeć na niego z góry, stwierdził Will. Mimo że sam mierzył sześć stóp, przy tym facecie wyglądał jak przedszkolak. I to znerwicowany, bo obecność wilkołaka mimowolnie wprowadzała go w ciągły stan gotowości.

— To was oprowadzał po biurze dzieciak Pottera, prawda? — rzucił Zabini.

Wspomniany Potter zdecydował się w końcu odezwać.

— To są panna Silverfield i pan Lesage.

— Porucznik Silverfield i młodszy auror Lesage — poprawiła Dee, wyciągając dłoń do Zabiniego, a Will po chwili wewnętrznej walki poszedł za jej przykładem.

Brwi Zabiniego podjechały do góry. Will zmieszał się, lecz niepotrzebnie, bo Zabini wyraził tylko uprzejme zdziwienie:

— Amerykanie?

— Świadkowie? — powtórzyła Dee z naciskiem.

Zabini milczał przez moment, przyglądając się jej uważnie. Wreszcie wskazał długopisem na mężczyznę kręcącego się na obrzeżach wyznaczonej taśmami strefy.

— Jeden. Twierdzi, że widział po zmroku dwóch facetów wychodzących boczną bramą. Mieli ze sobą łopaty i długi worek, ale nie wie, gdzie poszli. Davidson przeczesał teren wokół cmentarza, ale też nie znalazł pozostałości magii, więc raczej się nie deportowali. Bagnold i O’Connor mieli rozejrzeć się trochę dalej, choć… wątpię.

— Czyli ktoś się z nimi spotkał i zabrał ciało.

— Bez użycia zaklęć? — upewnił się Zabini, znów unosząc brwi. W jego głosie brzmiało powątpiewanie.  — Potter, to na pewno sprawa dla nas? Od kiedy zajmujemy się mugolskimi świrami?

Nie uzyskał odpowiedzi. W zasadzie Potter pewnie nawet nie słyszał jego pytania, zajęty bieganiem po cmentarzu, wydawaniem rozkazów i krzyczeniem na czarodziejów, którzy nagle z większym zapałem zabrali się do pracy. Szef aurorów był nadzwyczaj energiczny i zaangażowany, co Will uznał za dziwną, ale przyjemną odmianę.

Za to Dee zmarszczyła nos.

— To my prosiliśmy o przyjrzenie się takim przypadkom — wyjaśniła Zabiniemu. — Mieliśmy podobne w Stanach.

— Czyli?

— Zaginione ciała, czarna magia, podejrzane praktyki…

Potter wrócił do nich, narzekając na niechętne nastawienie aurorów oraz plączących się pod nogami i przeszkadzających w pracy niemagicznych policjantów. Zabini zignorował go.

— Moment, że niby jakie podejrzane praktyki? Nie mówimy chyba o nekromancji?

Demeter popatrzyła na niego w milczeniu, mrużąc oczy.

— Dokładnie o tym mówimy — przyznała ostrożnie. Również na jej twarzy malowała się niepewność. — Nie wydaje się pan zdziwiony, zgorszony, czy cokolwiek — dodała po namyśle. — Myślałam, że rzadko macie z czymś takim do czynienia.

Zabini parsknął, wkładając notes do wewnętrznej kieszeni marynarki, po czym posłał im krzywy uśmiech.

— Mieć, to może i nie mamy, ale w szkole byłem Ślizgonem — rzucił z nutą rozbawienia, które wydało się Willowi niestosowne w tej sytuacji. — Uczniowie z innych domów zawsze uważali, że podejrzane praktyki to nasza specjalność.

— Mieli rację?

— Cóż…

— Szefie, teren czysty — przerwał im obcy głos.

Podszedł do nich wysoki, młody mężczyzna ubrany jak na tajniaka przystało – w skórzaną kurtkę i jeansy. Włosy miał w naturalnym odcieniu ciemnego blondu, gładko zaczesane, a dodatkowo nawet jednego kolczyka czy tatuażu.

— Kto to? — zapytał, wskazując na Willa i Dee.

— Porucznik Silverfield i młodszy auror Lesage — odparła szybko Demeter. — Wydaje nam się, że ukrywa się u was nasz podejrzany.

— Romulus Bagnold — przedstawił się auror, otwierając szerzej oczy ze zdumienia, gdy potrząsał jej dłonią. — Nie wiem, czemu tego waszego podejrzanego miałoby interesować porywanie mugolek, i to dawno martwych. Zresztą, w promieniu trzech przecznic nie znaleźliśmy żadnych pozostałości magii. — Wzruszył ramionami. — Wprawdzie odczyty zrobiły się mętne w okolicy Chinbrook Meadows, ale mieszka tam rodzina czarodziejów, więc… No wiecie, kicha.

— A co z niemagicznymi śladami?

— Policja sprawdza.

— I to by było na tyle — mruknął Zabini. — Podejrzane praktyki podejrzanymi praktykami, ale nie mamy się czego uczepić.

Bagnold spojrzał na niego pytająco.

— Nie chcesz wiedzieć, dzieciaku.

— Jasne. Zbieramy się?

Teraz obaj wbili wzrok w Pottera, który dwa kroki dalej prowadził przyciszoną wymianę zdań ze starszym mężczyzną wyglądającym na niemagicznego detektywa. Zabini pokręcił głową i zagwizdał cicho przez zęby.

— Potter, zwijamy się?

— Ach, tak, tak — wymamrotał Potter, machnąwszy ręką.

Zabini westchnął, przewrócił oczami i kazał Bagnoldowi odesłać do domów resztę sfrustrowanego zespołu.

— Dobra, a teraz chciałbym od początku — rzucił wilkołak, kiedy młodszy kolega bez słowa sprzeciwu ruszył w głąb cmentarza, natomiast ich szef nie przerwał dyskusji z nie-magiem. — Wspomnieliście, że mieliście coś takiego u siebie, więc chętnie się dowiem więcej. I domagam się szczegółów, z nazwiskami. Bo jakoś nie chce mi się wierzyć, że lecieliście na drugi koniec świata tylko z ciekawości, świstokliki międzynarodowe to koszmar na czterech kółkach.

Dee zawahała się.

— Słuchajcie — powiedział miękko Zabini — ja wszystko rozumiem, dobro śledztwa i tak dalej, ale z tego tam — wskazał Pottera głową — niech go szyszymora pocałuje w zad, jest niewielki pożytek i radzę nie liczyć na więcej. Na czarnej magii zna jak ja na balecie. Nie umiem tańczyć, jeśli potrzebujecie uściślenia.

Potter nie zauważył, że został publicznie obrażony.

Will uśmiechnął się mimowolnie. Do licha, wilkołak czy nie, kupił go tą szyszymorą.

Dee w końcu skapitulowała.

— Tak, mamy podejrzanego, nazywa się Deus Badfaith.

— Prawdziwe nazwisko?

— Wątpię, ale innego nie znamy.

— Więc już go nie lubię — prychnął Zabini. — Każdy, kto nadaje sobie tego typu nadęte imię, musi być zapatrzonym w siebie dupkiem z ego wielkości Mount Everest. Skąd wiecie, że to on? Albo nie, czekajcie — nagle zmienił zdanie. — To się zapowiada na dłuższą opowieść, a takich lepiej nie prowadzić na pusty żołądek. Niedaleko jest fajna knajpka, dobre żarcie i niskie ceny.

Will i Dee nie byli głodni, jednak przystali na propozycję. Potter z kolei nie wyraził chęci towarzyszenia im, dlatego zostawili go w bramie cmentarza.

Wspomniany lokal należał do nie-magów. Faktycznie było w nim bardzo przytulnie, choć o tej porze niemal pusto, tuż przy wejściu siedziało jedynie starsze małżeństwo. Właściciel, chudy mężczyzna o poprószonych siwizną włosach, widocznie znał Zabiniego, bo przywitał go z radością i osobiście podał kartę. Potem ofukał kręcące się za barem dwie młode dziewczyny w fartuszkach, które czmychnęły na zaplecze. Po chwili jedna wyłoniła się stamtąd z dzbankiem lemoniady.

Will czuł się cokolwiek niezręcznie – zaczynał szczerze Zabiniego lubić, bo po prostu inaczej się nie dało. Gdy wreszcie pozbyli się Pottera z zasięgu wzroku i przestał wszystkim działać na nerwy, Zabini okazał się naprawdę równym gościem. I tylko Willa gryzły wyrzuty sumienia, bo gdzieś z tyłu głowy wciąż plątało mu się to nieszczęsne wilkołactwo. Choć bardzo się starał, nic nie mógł poradzić na wpajane od dzieciństwa przekonania.

Zabini wydawał się nie zauważać wewnętrznych rozterek, które zapewne malowały się Willowi na twarzy. Nie dostrzegał także zaciśniętych ust ani zmarszczonych brwi Demeter, siedzącej na samym brzeżku krzesła i gotowej w każdej chwili rzucić się do ataku. Lub ucieczki.

— No to jak w końcu jest z całym tym waszym mordercą? — zapytał beztrosko Zabini, kiedy kelnerka ustawiła przed nimi talerze i ponownie wyszła przez obrotowe drzwi.

— Nekromantą — skorygowała Dee.

Zabini zakręcił w powietrzu widelcem.

— Jeden pies, założę się, że mordowanie mu nie straszne.

— Akurat ma pan rację.

Kłopot z Badfaithem był taki, że mimo kilku pudeł dokumentów, przez prawie dwa lata nie zdołali go złapać. Co do jego winy mieli nawet nie sto, a dwieście procent pewności.

Pierwsze próby swoich makabrycznych eksperymentów podejmował jeszcze na uczelni, gdzie wykładał transmutację stosowaną. Wyrzucili go po zaledwie półtora roku za nieetyczne doświadczenia na zmarłych, których brał nie wiadomo skąd. Zapewne już wtedy plądrował cmentarze, lecz na razie ukradkiem i nie zostawiając śladów. Po jego zwolnieniu z akademii przez jakiś czas było cicho, aż w końcu zaczęły pojawiać się „zużyte” ciała – trzy wypłynęły w zatoce rzeki Hudson, dwa kolejne kojoty rozciągnęły po pustyni Mojave, jedno pies jakiegoś nieszczęśliwego nie-maga znalazł w lesie w pobliżu Seattle. Nie-magowie rozpisywali się w gazetach o satanistycznych rytuałach w całym kraju i w pewnym momencie zainteresowała się tym MACUSA.

— Powołano ekspertów od czarnej magii — wyjaśniła Dee, wycierając sos z brody. — Mieliśmy szczęście, że jeden z nich też wykładał w Akademii Sztuk Magicznych i zdarzyło mu się widzieć niektóre prace Badfaitha.

— W zasadzie to bezpośrednio przyczynił się do jego zwolnienia — wtrącił Will.

— Pewnie Badfaith nie pałał do niego gorącym uczuciem — sarknął Zabini.

— Raczej nie, profesorek zniknął kilka dni później.

— Ciała nie odnaleziono?

Will pokręcił głową.

— Znaleziono. Nie wyglądało to ładnie. Oczywiście w tym momencie Badfaith awansował na pierwsze miejsce na naszej jednoosobowej liście podejrzanych.

— Ale nie mogliśmy mu nic udowodnić — dodała Demeter.

W sumie krótkim czasie zamordowano jeszcze pięć osób, lecz tylko jedna miała jakikolwiek związek z Badfaithem. Euphenia White była jego asystentką na uczelni, a, jeśli wierzyć plotkom, także kochanką. Do chwili zaginięcia aurorzy przesłuchiwali ją kilka razy, pojawiły się również podejrzenia o współudział, jednak kobieta nie ujawniła nic ponadto, co już było wiadome. Potem zapadła się pod ziemię. Może wiedziała coś więcej, niż mówiła i szantażowała Badfaitha, albo po prostu go zostawiła i dlatego postanowił się jej pozbyć, bo po tygodniu para czarodziejów oglądała mieszkanie do wynajęcia po drugiej stronie Nowego Jorku i natrafiła na zmasakrowane ciało w wannie. Biuro miało nie lada problem, żeby je zidentyfikować.

— Ale tym razem popełnił błąd. Sąsiadka zauważyła go pod drzwiami mieszkania White w dzień zaginięcia. Pewnie on jej nie zauważył, dzięki czemu przeżyła. Nie-magowie wysłali swojego rysownika, czy jak to się nazywa, i zrobili portret pamięciowy.

Po kilku godzinach opublikowano go w gazetach w całym kraju, magicznych i nie, ale Badfaitha nie dało się namierzyć. Za to zaczął bezczelnie niszczyć groby, niemal w biały dzień. Większość ciał zabierał ze sobą, lecz raz na jakiś czas zostawiał któreś w parkach lub na parkingach pod galeriami handlowymi, czyli miejscach często odwiedzanych przez dużą ilość osób. MACUSA starała się opanować panikę wśród nie-magów i czyścić pamięć, ale była to syzyfowa praca.

Aż pewnego dnia nastała kompletna cisza – żadnych profanacji na cmentarzach i umarlaków na placach zabaw.

Po czym w Londynie rozkopano dwa groby.

Zabini stuknął o stół pustym kuflem po piwie.

— Chyba uznał, że dobrze mu zrobi zmiana otoczenia.

— Lub byliśmy blisko i salwował się ucieczką — stwierdziła Dee, wzruszając ramionami. — Może zamierzał całkiem porzucić eksperymenty, ale nie potrafił.

— Nie da się tak łatwo uwolnić od czarnej magii, zwłaszcza, gdy używało się jej latami — mruknął Zabini. — To jak nałóg.

Will przyjrzał mu się uważnie, zastanawiając, czy Zabini mówił to z własnego doświadczenia. Wcześnie wprawdzie przyznał, że Ślizgonów podejrzewano o różne rzeczy, zwłaszcza te złe, lecz jakoś trudno uwierzyć, że wszyscy siedzieli w czarnej magii. Ministerstwo Magii nadal stało, londyńskie ulice nie były pełne mordujących się wzajemnie czarodziejów, a aktualnie szalejący po nich nekromanta przybył zza oceanu.

Zabini spojrzał na swój zegarek i wydał z siebie nieartykułowany dźwięk, coś pomiędzy jęknięciem a warknięciem. Demeter, która w trakcie posiłku trochę się rozluźniła, teraz znów napięła się jak struna. Willowi udało się nie zerwać z krzesła.

— Jestem trupem — wymamrotał Zabini, jak gdyby nigdy nic machając na kelnerkę. — Żona mnie zamorduje, miałem być w domu przed północą — wyjaśnił w odpowiedzi na wbite w niego pytające spojrzenia. — W każdym razie rozejrzę się na mieście, może się czegoś dowiem. Przecież gość nie żyje w próżni, musi się gdzieś zaopatrywać w składniki do rytuałów. Zapytam też znajomego, zna się na tego typu okropieństwach i najwyżej pogrzebie w swojej skarbnicy wiedzy czarnoksięskiej.

— Nekromanta? — zapytała ostrożnie Dee.

Skrzywił się.

— Aktualnie jedynie przesadnie ciekawska osoba z zamiłowaniem do wszystkiego, co niebezpieczne i zakazane. Lubi też dużo wiedzieć, więc jeśli w okolicy pojawił się jakiś czarnoksiężnik, na pewno słyszał plotki.

— Nie dostaniemy nazwiska, co?

— Wierzcie mi, nie musicie, jest jeszcze mniej dyskretny od waszego nekromanty.

Mimo ich protestów, uparł się, by zapłacić cały rachunek, a potem deportował się niemal wprost sprzed restauracji. Była to ciasna i rzadko uczęszczana uliczka, o tej godzinie zupełnie pusta, więc i tak nikt by tego nie zauważył.

Will nie zgodził się na metro. A raczej autobus, pociąg, metro i znów pociąg, jak poinformowała ich aplikacja w telefonie. Will nie zamierzał w środku nocy krążyć po mieście i zażądał, żeby zaczęli podróżować jak ludzie – używając teleportacji, bo po to ją w końcu wymyślono. Demeter początkowo protestowała, jednak najwyraźniej i u niej zmęczenie wzięło górę.

Wylądowali w małym parku dwie ulice od Radnor Road, nie chcąc budzić połowy osiedla trzaskiem aportacji. Było już grubo po północy.

W drodze do Potterów Dee oznajmiła, że przeznaczą niedzielę na przejrzenie akt i sprawdzenie starych tropów. Upierała się, że nie istniały zbrodnie doskonałe, więc musieli coś przeoczyć.

— Zodiak — mruknął sennie Will.

— Proszę?

— Niemagiczny seryjny morderca z przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Można mu było udowodnić pięć ofiar śmiertelnych i kilka rannych, przyznał się do trzydziestu siedmiu, ale nigdy go nie złapano.

Popatrzyła na niego jak na idiotę.

— To jakim cudem się przyznał?

— Wysyłał listy do gazet — odparł Will. — Lubił się chwalić.

— Jak… Mniejsza. — Machnęła ręką. — Co nas obchodzi jakiś niemagiczny morderca z manią wyższości? I to sprzed pół wieku. Raczej nie pomoże nam w złapaniu Badfaitha.

Dom był ciemny i cichy, dlatego zdjęli buty jeszcze pod drzwiami i na palcach ruszyli na górę, klnąc na skrzypiące schody.

Will z premedytacją odpuścił trening. Doszedł do – w tamtej chwili wydawało mu się, że całkiem sensownego – wniosku, że trochę mijało się to z celem, skoro za zaledwie kilka godzin powinien wstawać i czekała go następna porcja ćwiczeń. Zresztą od czasu do czasu nawet jemu należało się coś od życia.

Codzienny raport także postanowił wysłać do Chrisa dopiero rano, gdy już będzie zdolny do logicznego myślenia. Silnej woli wystarczyło mu jedynie na wzięcie dwuminutowego prysznica, zanim dosłownie padł na twarz na łóżko, nawet nie ściągając haftowanej narzuty, a o przykryciu się nie wspominając. Przemknęło mu jeszcze przez głowę, że niewątpliwie obudzi się przez to zmarznięty i połamany, ale ostatecznie wyczerpanie go pokonało.

Poranek nie był tak zły, jak się początkowo obawiał, choć budzik potrzebował trzech podejść, żeby wyrwać Willa z kamiennego snu.

— Jeśli nie mają państwo innych planów, po śniadaniu możemy was przenieść na Grimmauld Place — oznajmiła pani Potter, stawiając na stole wielki półmisek z pieczonymi kiełbaskami. Następnie przypłynęły maślane bułeczki, dwa rodzaje dżemu, talerz tostów z serem, płatki kukurydziane oraz karton mleka. — Na szczęście nie macie dużo bagaży, więc powinniśmy się zabrać za jednym razem. Po drodze możemy wstąpić do marketu po zakupy spożywcze, bo dawno tam nie nocowaliśmy i obawiam się, że tamtejsza spiżarnia świeci pustkami.

Demeter zamarła z wyciągniętą ręką i widelcem zawieszonym nad kiełbaskami. W pomieszczeniu nie było nikogo poza nią, Willem i krążącą na trasie kuchnia-jadalnia panią domu – pani Potter wyjaśniła, że jej mąż wyszedł z domu wczesnym rankiem, nie mówiąc gdzie i po co, a dzieci nadal spały. Mimo to kobieta przygotowała taką ilość jedzenia, że najadłaby się połowa sąsiadów i jeszcze by zostało.

— Dlaczego? — wyrwało się Dee. — Znaczy — opanowała się — bardzo dziękujemy, ale wydawało mi się, że jeszcze nie została podjęta decyzja, czy skorzystamy z państwa propozycji.

Pani Potter spojrzała na nią jak na wyjątkowo tępe dziecko.

— To najbardziej sensowne wyjście — stwierdziła, ruszając z powrotem do kuchni.

— Nie możemy nadużywać państwa gościnności…

— Bzdura!

Dee szybko się przekonała, że Teddy Lupin miał rację. Gdy pani Potter coś sobie postanowiła, żadna siła na niebie i ziemi nie zdołała jej przekonać do zmiany zdania.

Dwa-zero dla Clary Potter.

Samochód Potterów sprawiał niebezpieczne wrażenie, jakby lada moment miał wyzionąć ducha na środku ulicy, ale pani Potter widocznie to nie przeszkadzało. Mamrocząc pod nosem, zmuszała ten gruchot do wykonywania dzikich manewrów, od których włos się jeżył na głowie. Skręcała ostro w ciasne uliczki, szaleńczo wyprzedzała, co tylko się dało – jak również to, czego teoretycznie dać nie powinno się – i wciskała się w najmniejsze wolne przestrzenie między tkwiącymi w korku pojazdami, nic sobie nie robiąc z wygrażających jej kierowców. Raz przecięła skrzyżowanie tuż przed wypchanym po brzegi, dwupiętrowym autobusem, prawie doprowadzając Willa do ataku serca. Will przeżył już w życiu jeden wypadek samochodowy i nie zamierzał tego powtarzać.

Minęło przynajmniej parę tysięcy lat, zanim auto zatrzymało się gwałtownie jednym kołem na chodniku. Will z trudem oderwał palce od uchwytu nad drzwiami i na trzęsących się nogach wygramolił się na zewnątrz. Miał ochotę upaść na kolana i ucałować ziemię.

Otaczające niewielki placyk budynki nie wyglądały zachęcająco – powybijane okna, upstrzone graffiti ściany, obdrapane drzwi oraz zaniedbane trawniki ozdobione górami śmieci. Wypielęgnowana fasada numeru dwunastego lśniła niczym ostoja czystości i porządku. Niskie, żelazne ogrodzenie zostało pomalowane na radosny, intensywnie żółty kolor, po obu zaś stronach prowadzących do drzwi wejściowych schodków rosły ogromne krzaki różanecznika. Will głośno się nimi zachwycił, czym zasłużył sobie na zachwycony uśmiech pani Potter i uniesione brwi Dee.

— Serio? — szepnęła Demeter, gdy pani Potter zajęła się przetrząsaniem zawartości torebki w poszukiwaniu kluczy. — Rododendrony?

— Po prostu jestem miły.

— Ale, na bogów, rododendrony? — zakpiła. — Skąd w ogóle wiesz, co to jest?

Will wzruszył ramionami.

— Mama hoduje — przyznał.

W dolnym hollu, zadbanym, choć wąskim i trochę ponurym, Will odruchowo rozejrzał się za stojakiem na parasole zrobionymi z nogi trolla. Nie zaskoczył go jego brak, ani nieobecność długich, przeżartych przez mole zasłon, oznaczająca, że próżno również szukać rzucającego wyzwiskami portretu poprzedniej właścicielki lokalu. Na ciemnozielonej tapecie wisiał za to rząd złotych ramek – czarno-białe, ruchome fotografie przedstawiały głównie czterech nastoletnich chłopców. Z pozostałych zdjęć machali do wchodzących Potterowie w różnym wieku i konfiguracjach oraz młody Harry Potter i jego przyjaciele z czasów szkolnych. Mężczyzna, starszy o kilka dekad, niewiele się od tamtej chwili zmienił.

Kuchnia była słabo oświetlona z racji umiejscowienia w piwnicy, jednak przestronna, a salon wyglądał przytulnie. Natomiast sypialnie przypominały pokoje hotelowe – schludne i jasne, lecz minimalistycznie urządzone. Demeter nie ukrywała jednak, że podobało się to bardziej niż pastelowe kolory i tapety w kwiatki.

Oczywiście, jak zapewniała pani Potter, wzdłuż schodów nie wisiały tabliczki z odciętymi głowami skrzatów domowych. Zapewne w domu brakowało też innych opisanych w książkach artefaktów, atakującego przechodniów zegara, zmumifikowanej głowy przodka czy upiornej pozytywki. Will czuł odrobinę zawodu, w końcu w książkach właśnie te rzeczy nadawały Grimmauld Place swoisty klimat, lecz jednocześnie mu ulżyło. Wizja połknięcia przez wannę w połowie kąpieli jak w filmie o pogromcach duchów nie wydawała się zachęcająca.

Z drugiej strony pani Potter prędzej zrównałaby to miejsce z ziemią, niż pozwoliłaby komukolwiek w nim zamieszkać, gdyby cokolwiek mogło zaburzyć jej obraz perfekcyjnego domu.

Jak zaplanowała Demeter, resztę dnia spędzili nad dokumentami, a mieli ich kilka pudeł, dużych i ciasno upchniętych. Znaleźli tam tylko kolejne pokładyi frustracji. Will nie spodziewał się niczego innego, skoro sam osobiście wypełnił parę z tych teczek, opisał większość map i zdjęć z miejsc zbrodni, a nawet razem z Belle pokusili się kiedyś o stworzenie, na wzór nie-magicznych kryminologów, dokładnego profilu psychologicznego Badfaitha. Niestety Badfaith kichał na ich analizę i robił, co mu się żywnie podobało.

Mimo braku efektów Dee i tak odpuściła dopiero późnym wieczorem, po tym jak Will zagroził, że wrzuci pudła do kominka i podpali.

— I tak powinniśmy kłaść się spać — mruknęła niechętnie, zerkając na stojący w salonie zegar z wahadłem. — O dziewiątej ma się zjawić świstoklik i chyba lepiej, jeśli odbierzemy z niego zespół, zamiast skazywać go na tę szaloną biurwę.

— Och, dzięki bogom — westchnął Will.

Zerwał się na równe nogi i natychmiast tego pożałował, gdy coś strzyknęło mu w kręgosłupie. Wybiegł na korytarz, nie dając Dee szansy na zmianę zdania. Klnąc na pod nosem, pokuśtykał do swojego pokoju, gdzie pośpiesznie przebrał się w strój do ćwiczeń.

Potrzebował zajrzeć na swoją pocztę, jednak Grimmauld Place dwanaście również okazało się być strefą wolną od zasięgu.

 

Re: Spotkanie z gwiazdą cd

od: Chris Sayre 2 <ch.sayre@magicmail.com>

do: mnie <will.h.lesage@magicmail.com>

 

Stary, ale masz szczęście…

 

– pisał Chris w odpowiedzi na porannego maila Willa o podwieczorku z Teddym Lupinem i jego rodziną.

 

…Naprawdę powinieneś zacząć robić sobie z nimi zdjęcia albo chociaż zbierać autografy, bo chyba nikt ci nie uwierzy, jak wrócisz do domu. Stary, skoro w trzy dni zaliczyłeś tyle spotkań, pewnie w ciągu tygodnia poznasz każdego, kto tylko pojawił się w książkach. To dopiero byłby odjazd!

Choć z tym Nottem to jak dla mnie lekkie przegięcie. No i ten auror-wilkołak. Angole są świrnięci.

U nas kompletne nudy. Collins szaleje, bo przyszły nowe wytyczne o zasadach tajności w czasie pościgu za podejrzanym i próbuje wymusić na nas, żebyśmy zaczęli ich używać. Taa, już widzę, jak biegamy po mieście w pelerynach niewidkach. Na morderców też je mamy zarzucać, żeby nie-magowie przypadkiem ich nie zauważyli? Poza tym od czego, do ciężkiej cholery, jest F.B.C.V.N.O., no nie? Przecież muszą mieć tam jakieś zajęcie, inaczej dupy zaczną im przyrastać do aksamitnych krzeseł. Powinni nam dziękować za dostarczanie im zajęcia.

Żona Blacka wreszcie dowiedziała się o jego kochance i wywaliła go na zbity pysk i teraz wyżywa się na stażystach. Na nas też próbował, ale pokazaliśmy mu z Lucią i Donem, co o tym myślimy, więc dał spokój.

Nigdy nie zgadniesz. Donnellowi i Greyrockowi w końcu udało się złapać tego amatora złotej biżuterii z Upper East. Donnell skończył pościg na ostrym dyżurze magicznym, bo, uwaga, uwaga, worek z fantami o mało nie odgryzł mu łapy. Mówiłem, że kretyn nie pociągnie tygodnia bez szpitala, więc wisisz mi dziesięć dragotów. Jeszcze parę zakładów z tobą i kupię sobie nową kurtkę ze smoczej skóry, więc polecam się.

A z przyjemniejszych rzeczy – poznałem wczoraj na mieście fajną laskę, taka dziesięć na dziesięć. Blondi, niebieskie oczy, może ciut za niska, ale, stary, co za tyłek! Normalnie nie można oderwać oczu. Tyle że starzy pewnie mnie zabiją, jak się dowiedzą, że nie jest czarownicą.

 

Will uśmiechnął się do siebie. Chris zawsze miał skłonność do nie-magów, zwłaszcza w kwestiach romantycznych. Jego rodzina, składająca się głównie z radykalnych czystokrwistych tradycjonalistów, podchodziła do tego co najmniej niechętnie. Rodzice kilka razy grozili mu wydziedziczeniem, jeśli dalej będzie umawiał się z nie-magicznymi dziewczynami, a niektórzy krewni na wszelki wypadek od jakiegoś czasu nie zapraszali go na uroczystości, śluby, pogrzeby, rocznice. W zasadzie wszyscy z jego najbliższego otoczenia mieliby spory problem z zaakceptowaniem czarownicy bez magicznego rodowodu, już nie wspominając zupełnym nie-magu.

Will miał szczęście, że jego rodzina nie była aż tak restrykcyjna w kwestii wybranki serca.

Nie, żeby jakąś posiadał, ku wielkiej zgryzocie babci.

„Znalazłbyś sobie w końcu jakąś pannę”, powtarzała mu przy każdej niedzielnej wizycie, rodzinnym spotkaniu i gdy dzwonił z życzeniami urodzinowymi. „Nie musi być piękna, może nawet lepiej, żeby nie była też za mądra, to dłużej z tobą wytrzyma, byleby umiała gotować. Najedzony mężczyzna, to szczęśliwy mężczyzna, a ty zdolności kucharskich nie masz, więc daleko nie pociągniesz.”

Will poczuł się dotknięty tą uwagą, bo co prawda nie nadawał się na szefa kuchni w pięciogwiazdkowej restauracji, ale umiał wstawić wodę na herbatę, nie ryzykując spalenia mieszkania. Robił też niezłe naleśniki, z kolei w potrawach z makaronu powoli osiągał mistrzostwo.

Oczywiście babcia nie widziała w tym powodu do dumy, raczej kolejny dowód na ciężki przypadek nieudacznictwa.

„No chyba nie jesteś jak twój kuzyn George, prawda?“, zapytała głośno na kolejnym przyjęciu. Ciocia Florence – siostra ojca Willa, a przy okazji matka kuzyna George’a, który kilka miesięcy wcześniej przeniósł się na stałe do Miami, żeby zamieszkać ze swoim długoletnim chłopakiem – o mało nie zadławiła się ciastem czekoladowym. Jej mąż, wujek Leyb, wyglądał na urażonego.

Will zdecydowanie nie był jak kuzyn George, po prostu od niezbyt miłego rozstania z Marion po prostu miał pecha do związków – żaden nie przetrwał dłużej niż miesiąc. Oczywiście Chris twierdził, że dzięki temu Will był doskonałym przykładem, dlaczego nie powinno się wiązać na stałe jeszcze w szkole. Jego zdaniem po pięciu latach człowiek wypadał z obiegu.

Chris na każdy temat miał zestaw idiotycznych uwag rodem z kącika porad w New York Times Magic, prawie jak babcia Willa.

 

Re: Re: Spotkanie z gwiazdą cd

od: ja <will.h.lesage@magicmail.com>

do: Chris Sayre 2 <ch.sayre@magicmail.com>

 

Na Twoim miejscu nie liczyłbym na szybką spłatę. Odkąd wynająłem mieszkanie, ciągle jestem pod kreską, nie wiem, jakim cudem udaje mi się opłacać rachunki. I, jak cię znam, a znam lepiej niż ty samego siebie, tę laskę i tak rzucisz za kilka tygodni, więc w czym problem?

Usiądź wygodnie, bo padniesz trupem, gdy się dowiesz, gdzie się właśnie wprowadziliśmy. Na Grimmauld Place 12!

CZAISZ TO?!

Człowieku, cholerne Grimmauld Place!

Znaczy nie do końca wygląda jak w książkach i filmach, jest dużo czyściej, no i nie ma tego całego krwiożerczego pieprznika, więc nie muszę się bać, że kibel znienacka postanowi mi odgryźć tyłek. Z jednej strony nie mogę narzekać, w sumie lepiej mieć tyłek, niż go nie mieć, ale też trochę szkoda. Mogli chociaż zostawić sobie na pamiątkę ten cholerny stojak na parasole z nogi trolla. Jeśli kiedykolwiek istniał. Ale właściwie jest tu całkiem spoko, może trochę nudno, ale Dee nie narzeka za bardzo – mówi, że u Potterów dostawała rozstroju nerwowego. Fakt, było tam cukierkowo, ale nie jakoś tragicznie, można było się przyzwyczaić do tapet w kwiatki i haftowanych poduszek. Poza tym pani Potter świetnie gotuje i to w takich ilościach, że pewnie niedługo zaczęlibyśmy się toczyć.

Co do tego spotykania sławnych ludzi – trzy dni wystarczają, żeby zauważyć, jak bardzo autorka naściemniała w książkach. Na przykład weźmy takiego Blaise’a Zabiniego – to w zasadzie równy gość, nie nadęty bubek jak opisywano go w książkach. No i nic tam nie było wspomniane, że to wilkołak.

A właśnie, bo zapomniałem ci rano napisać, że okazało się, że to właśnie Zabiniego spotkaliśmy wtedy Kwaterze Głównej i że naprawdę jest aurorem. Więc najpierw auror-Nott, a teraz jeszcze auror-wilkołak-Zabini i prawię boję się pomyśleć, jak to naprawdę jest z innymi śmierciożercami, bo jeszcze się okaże, że Draco Malfoy został ministrem magii. Skoro ma przyrodnie rodzeństwo, o którym nic nie było w książkach, inne rzeczy też mogą wyglądać inaczej.

Stella jest w sumie bardzo miła, może trochę milcząca, ale wcale nie wydawała się zadzierać nosa czy coś. A mogłaby. Człowieku, żebyś Ty ją widział… Z takim wyglądem mogłaby co miesiąc pojawiać się na okładkach magazynów i to bez retuszu. To jedna z tych lasek, do których prawie strach zagadać. No, dobra, ja bym się bał, bo ty pewnie zaraz byś do niej poleciał z tym swoim gł…

 

— Czemu tu sterczysz?

Will niemal upuścił telefon.

— Kobieto! — jęknął na widok Dee. — Chcesz, żebym dostał zawału mając zaledwie dwadzieścia cztery lata?

Uniosła brwi.

— Jesteś wykwalifikowanym aurorem — zauważyła szyderczym tonem. — Powinieneś w ułamku sekundy zmieść mnie z powierzchni ziemi, a nie dostawać zawału, stercząc jak ostatni kretyn na rogu ulicy. Nie świadczy to zbyt dobrze o tobie, wiesz?

Will szybko dokończył pisanie i wrzucił komórkę do szerokiej kieszeni bluzy. Dee miała na sobie bardzo podobny strój, czyli dresowe spodnie oraz szarą kangurkę z wielkimi, granatowymi literami „USAA” na plecach. Jednak bluza Demeter nosiła wyraźniejsze ślady zużycia – wynikało to przede wszystkim z faktu, że Dee była aurorem od przeszło dekady, podczas gdy Will skończył akademię zaledwie przed dwoma laty.

— Wolę myśleć, że po prostu jestem z natury miłą osobą.

Dee prychnęła.

— Jasne.

Przeprowadzka na Grimmauld Place wciąż ujawniała swoje dobre strony, jak na przykład to, że nawet w środku nocy nie musieli zakradać się na paluszkach do swoich pokoi. Mogliby obudzić co najwyżej mieszkające w deskach podłogowych korniki.

Miała też minusy – rano nie czekało na nich śniadanie.

— Chyba zaczynam tęsknić za panią Potter — mruknął Will znad ekspresu do kawy. — A to coś nie działa.

— Może użyj różdżki, co?

— Jest siódma trzydzieści, nie oczekuj ode mnie zbyt wiele.

Dee spojrzała w sufit.

— Pośpiesz się, z łaski swojej.

Nie znając za dobrze terenu wokół ministerialnej budki telefonicznej, znów byli skazani na podróż metrem. Na szczęście zajęło im to jedynie pół godziny i to bez przesiadek. Drugie tyle potrzebowali na przedarcie się przez chaos szalonego brytyjskiego Ministerstwa Magii i w efekcie do Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów wpadli dosłownie w ostatnim momencie, sapiąc i ociekając potem.

Pani Johnson zmierzyła ich wzrokiem.

— Nareszcie państwo są — cmoknęła z niezadowoleniem.

W tej samej chwili po środku dużego i całkowicie pozbawionego wyposażenia pomieszczenia zakotłowało się. Błysnęło, świsnęło i z nicości wyskoczyły cztery osoby.

Mills zachwiał się i wpadł na panią Johnson. Wybełkotał nieskładne przeprosiny.

Dee wypuściła ciężko powietrze.

— Witamy w Wielkiej Brytanii — powiedziała cierpko urzędniczka, wygładzając elegancką, ciemnoszarą szatę. — Mam nadzieję, że mieli państwo przyjemną podróż. Proszę o okazanie różdżek i pozwoleń na podróż międzynarodową oraz przygotowanie bagażu do kontroli.

Will pomodlił się w duchu, żeby Mills nie postanowił zapakować do walizki pół tuzina butelek whisky.

— Co za bajzel — stwierdził Dave, kiedy opuścili port i zderzyli się z brytyjską ministerialną codziennością. — Zawsze tak jest, czy postanowili nas godnie przywitać?

— Ciesz się, że windy działają — poradził mu Will.

Belle i Ilia też rozglądali się z zaciekawieniem, podczas gdy Mills uparcie wpadał na kolejnych przechodniów. Jak na siebie wyglądał wyjątkowo porządnie – pogniecione, ale przynajmniej czyste ubrania, najwyżej tygodniowy zarost oraz gładko zaczesane do tyłu włosy. Chyba na dodatek był trzeźwy, bo szedł w miarę prosto. Jeśli by się uprzeć, dałoby się zignorować fakt, że czasami miał problem z wymijaniem ludzi na swojej drodze.

Dave zagapił się na przelatujący akurat nad ich głowami klucz papierowych samolocików, przez co sam zderzył się ze starszą czarownicą w bordowej szacie. Przeprosił ją z zażenowaniem.

— Myślałem, że przyjdzie z wami Malachi — zauważył.

Demeter, która szła razem z Belle dwa kroki przed nim i Willem, zerknęła krótko przez ramię.

— Jest w Londynie?

— Ruszył zaraz po was. Nie spotkaliście go?

Will pokręcił głową.

— A to menda — zdenerwowała się Dee. — Pewnie zabawia się w jakimś klubie z nagimi panienkami.

— Albo panami — dodał cicho Will.

Przy Malachi’u nigdy nie można być niczego pewnym.

— Daj spokój — uspokoiła ją Belle. Potrząsnęła głową, odrzucając do tyłu gęstą burzę krótkich, czarnych loków. — I tak to cud, że zgodził się z nami przylecieć.

— Departament mu za to płaci.

— Co z tego, skoro pewnie zarabia z dziesięć razy więcej na swoich podejrzanych interesach.

Dee zacisnęła usta.

Wreszcie dotarli do windy, oczywiście wypchanej po brzegi, która początkowo leniwie ruszyła na dół. Willa natychmiast zaciekawił stojący obok niego brodaty facet – wielkie, czarne jajo pod jego pachą wyglądało na smocze, ale Will nie rozpoznał gatunku. Mógł to być jakiś nielegalny, eksperymentalny gatunek, całkiem przypadkowa krzyżówka lub po prostu zupełnie inne zwierzę. Gdy Will w końcu zebrał się na odwagę, by zapytać o to mężczyznę, ten wysiadł, zaledwie piętro niżej, w Departamencie Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami.

Winda zjechała jeszcze dwie kondygnacje, po czym równie wolno pojechała w górę.

— Daleko jeszcze? — wychrypiał Mills, gdy po rozsunięciu się kraty, ich oczom ukazało się zatłoczone atrium. — Mdli mnie od tego całego bujania.

Dee nawet na niego nie spojrzała.

— Jak wyjdziemy z ministerstwa, to tylko trzydzieści minut metrem.

Jakiś młody mężczyzna pozdrowił ich głośno, gdy przechodzili po przeciwnych stronach złotej fontanny. Will dopiero po dłuższej chwili rozpoznał w nim aurora, którego poznali na cmentarzu, ale w żaden sposób nie potrafił przypomnieć sobie jego nazwiska, choć mężczyzna na pewno się im przedstawiał.

Gambod?

Babol?

— A to niby kto? — zainteresował się Dave.

— Auror — odparł Will. — Ale nie pytaj mnie, jak się nazywa, bo nie mam pojęcia. Gargol, czy jakoś tak.

— Bagnold.

Will był pewien, że znał ten głos. I faktycznie, o ścianę niedaleko wyjścia dla interesantów opierał się nonszalancko Zabini i przeglądał coś w telefonie. Will przyglądał się temu z zaskoczeniem – nie z powodu samego telefonu, bo poprzedniego wieczoru Zabini używał go w restauracji, ale przez to że mężczyzna najwyraźniej łapał zasięg. W ministerstwie, co do tej pory Willowi nigdy się to nie udało w żadnym magicznym budynku.

Jego kolegów zszokowało coś zgoła innego.

— Spokojnie — szepnęła Dee.

Nawet jeśli Zabini to usłyszał, a raczej tak, nie dał tego po sobie poznać. Udawał także, że nie zauważył, jak czwórka obcych aurorów odruchowo ułożyła dłonie w pobliżu różdżek.

— Dzień dobry, panie Zabini — przywitała się Demeter z przesadną uprzejmością. — Czy coś stało się Bagnoldowi?

— O ile mi wiadomo, wszystko dobrze. Przypadkiem usłyszałem, że pani kolega nie mógł przypomnieć sobie jego nazwiska i postanowiłem się wtrącić do rozmowy.

Will wiedział, że zrobił się czerwony z zażenowania.

— Widzę, że dotarła reszta waszego zespołu.

Dee kolejno przedstawiła zdezorientowanych współpracowników.

— Pan Zabini jest jednym z aurorów, którzy będą nam pomagać w sprawie — wyjaśniła.

Mills wybełkotał pod nosem coś, co brzmiało jak wiązanka przekleństw, natomiast Dave i Bella zgodnie unieśli brwi. Tylko Ilia zachował pozornie niewzruszony wyraz twarzy, choć jako jedyny wciąż trzymał rękę na pasku spodni. To również nie wpłynęło na Zabiniego, który pewnie był przyzwyczajony do tego typu reakcji.

Albo po prostu mało obchodziło go zdanie obcych ludzi.

— Coś nowego w sprawie? — Dee zmieniła temat.

Zabini pokręcił głową.

—  Policja wciąż przegląda nagrania z kamer. W Londynie chyba nie da się podrapać po tyłku, żeby nie uwiecznili cię na filmie, ale minus jest taki, że to dużo materiału do przejrzenia. Davidson siedzi na posterunku i ma dać znać, jak mugole coś znajdą.

— Czyli znów utknęliśmy w martwym punkcie.

— No niestety.

Nagle Zabini zauważył coś nad ich głowami i tak gwałtownie oderwał się od ściany, że wszyscy odruchowo odskoczyli o krok. Nawet Will musiał powstrzymać ochotę sięgnięcia po różdżkę.

Ten facet był nieobliczalny!

— Bardzo państwa przepraszam, ale muszę iść kogoś zamordować — poinformował ich Zabini beztroskim tonem.

Ominął szerokim łukiem Millsa, znów mamroczącego niezbyt pochlebne uwagi na temat wilkołaków i im podobnym. Zabini konsekwentnie puścił to mimo uszu i przedzierając się przez tłum, wrzasnął, aż ze strachu podskoczyły najbliższe osoby:

— Jones! Czekaj, szmaciarzu jeden!

Czarodzieje z paniką w oczach umykali mu z drogi.

— Wilkołak — burknął Ilia, marszcząc brwi.

Odezwał się po raz pierwszy od wyskoczenia ze świstoklika.

— Jest w porządku — odrzekł Will. — Zna się na rzeczy.

— Jest bystrzejszy od swojego szefa — dodała Demeter, nie kryjąc irytacji. — Chodźcie, pewnie jesteście zmęczeni, zresztą nam też przydałby się szybki prysznic. W drodze do metra widziałam jakąś knajpę, więc ogarniemy się w mieszkaniu i pójdziemy na lunch, a potem poszukamy Malachi’a, żebym mogła go udusić.